Hoe is het nu met Camille Binasch?

Van november 2020 tot en met april 2022 doorliep Camille het traineeship bij Skyscrapers. Ze deed een opdracht bij Ymere en trok vervolgens naar Kaapstad, de stad die een speciaal plekje in haar hart had verworven toen ze daar voor haar afstudeeronderzoek zat. Inmiddels is ze terug bij Ymere op haar vertrouwde nest, dus hoog tijd om terug te blikken op Skyscrapers én haar Kaapstad-avontuur!

Hoe kijk je terug op je tijd bij Skyscrapers?

“Opeens begint het: je grote mensenbaan. Opeens wordt er van alles verwacht. De eerste zes maanden waren ook best wel zwaar, omdat we toen thuis moesten werken. En ik ben echt een
mensen-mens. Charlotte was mijn coach en daar heb ik echt heel veel aan gehad. Ook aan de andere Skyscrapers, echt een heel fijn clubje. Iedereen zit toch een beetje in hetzelfde schuitje. Ik heb er ook een aantal goede vrienden aan overgehouden.”

Hoe ben je vervolgens in Kaapstad terechtgekomen?

“Ik heb altijd wel een grote interesse gehad in het Afrikaanse continent en hoe het koloniale verleden de ontwikkeling van het continent systematisch beïnvloedt. Zo ben ik voor mijn bachelor scriptie al terechtgekomen in Ghana. Tijdens mijn masterscriptie mocht ik weer naar het buitenland en toen ben ik via verbindingen van de universiteit in Kaapstad terecht gekomen. Dat was een heel tof project over stedelijke ontwikkeling. Dat vlammetje is vervolgens aangebleven en ook bij Ymere heb ik vanaf minuut 1 gezegd dat ik op een gegeven moment terug naar Kaapstad zou gaan.”

Na afloop van haar traineeship in 2022, was het tijd om die droom te realiseren. Na het afronden van haar opdracht bij Ymere trok Camille weer naar Kaapstad.

“Ik vond het heel jammer om weg te gaan, maar ik had die droom. Via mijn netwerk had ik van tevoren een baan gefixt in Kaapstad: ik zou daar 32 uur gaan werken. Twee dagen van tevoren belde degene die het voor mij had geregeld met het nieuws dat het bestuur van de organisatie waar ik voor zou gaan werken beschuldigd was van corruptie. En dat ze ontslag had genomen omdat zij daar niet voor staat. Toen zat ik wel een klein beetje van “oh, oké, nu ga ik over twee dagen en heb ik niks.”

“Ik dacht: “Ik ga gewoon, niks staat vast, en anders ben ik zo weer terug.” Ik had er een netwerk, dus ik ben al mijn lijntjes gaan uitzetten. Ik kon die eerste paar weken bij vrienden slapen. Gelukkig heb ik via diezelfde vrouw contact kunnen leggen met de Development Action Group, waar ik uiteindelijk zes maanden voor heb gewerkt. Het doel van die organisatie is om historisch gemarginaliseerde groepen te ondersteunen om zich formeel te organiseren, om zo hun stem te kunnen uitdragen en de leiding te kunnen nemen in de ontwikkeling van hun eigen woonomgeving.”

Na een aantal maanden klopte Ymere weer aan, waar ze een mooie functie hadden voor Camille. Vanaf dat punt zou het in Zuid-Afrika ook lastiger worden qua visum. Bovendien sprak de stabiliteit die Ymere haar kon bieden ook aan. Inmiddels is ze dan ook terug bij de woningcorporatie als Projectleider Verhuren & Wonen.

Wat neem je uit al je ervaringen mee?

“Ik denk dat het sowieso iets met je doet als mens; alle ervaringen die je opdoet op zo’n plek en vooral als het zo anders is dan je eigen leefwereld en je eigen realiteit. Waar ik me echt heel erg bewust van ben geworden is wat voor geluk ik heb gehad met waar ik ben geboren en de privileges die we hebben. Maar ook op werkvlak heeft het veel met me gedaan. Een van de grootste dingen is toch een beetje trappen tegen het systeem. Veel meer focus op de huurders, voor de mensen. Dat is waar we het nou voor doen!”